یک رباعی فی البداهه

 

 

 

           این  واژه ی   زیبای   سخن  بیش   ز    قند  است 

 

 

 

 

 

              خنــــده ی  تلخ  من  از کودکی ام   آمد یاد 

 

                                                   گریه  شیرین  چه  بکردم  به  کنارش  فریاد 

 

 

 

 

              ای  خدایا تو  ز  منصور   کنون   خنده  بگیر 

 

                                                     شهــــد  آن  گریه  بیاور  که   بگردم    آباد 

 

 

 

 

                                دل  زیبای   شما   مدام  آباد   باد                منصور