این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است من که نا مهربان شده یارم عشوه پیش آمدست و آزارم عاشق صادقم ولی چکنم ؟ کــــم بود نزد یار مقـــــدارم من چه نازک دلم مثال تنش کی توانم دلــــم نگـه دارم روی یــارم ندیدنش بهتــــر تا ببینم میـــــــــان اغیــــــارم عشق من در خفا و صبرم رفت پرده بر شد عجب ز اســرارم او سخن گوید و چنان مستم که بلــــــرزد زبان و گـــفتـارم و ر بمــــیرم از ین دل آزاری بخـــــــــدا بهر او ســــزاوارم هر چه منصور میکشد دل خویش او چه پیچد دمـــار و طـــومارم تا سرایشی دگر خدا نگهدار منصور |