این  واژه ی   زیبای  سخن  بیش  ز  قند  است 

              اگر به وصل  تو  دستم  نمی رسد  باری 

                                                      به هر خمی  ز   کمندت  دلی   گرفتاری 

             چنان ز عشق  تو مستم که بلیلی به سحر 

                                                      میان  گلبن   و   گلشن  ز دل کند  زاری 

             به عمر خویش  ندیدم  چنین  جفاکاری 

                                                       ذلیل  روی   توام     راضی ام   بدیداری 

            در این بقیت   عمرم    اگر  اجل   نرسد 

                                                       تو می بری بشقاوت  مکن  چنین  یاری 

            یکی  جواب سلامم  نمیدهی ؟  دلدار 

                                                  چه  کرده ام  که  چنینی  مگر طلبکاری  ؟ 

            تو با  ملامت  مردم چه میکنی  ؟ منصوز 

                                                   دلی  بدادی  و   او   هم  نشد  خریداری 

                        این  غزل  دوازده بیت  است  تا  دگر دیدار  خدا  نگهدار         منصور