این  واژه ی  زیبای   سخن  بیش  ز   قند  است  

               یار  ما  گرچه  عزیزست  ولی  خود بین   است 

                                                 شیخ ما هم همه حکم  و نظرش  تمکین  است  

              من وی  آزاد  بخواهم نه  که  چون  برده  اسیر 

                                                دل  من  بر سر  تمکین که  عجب  بد بین  است  

              برو   منصور    دلت  را  به   خــــــدا   وا  بگذار 

                                                  دل  زیبات  بنازم  که  عجب  خوش  بین  است

                       این   غزل  هشت  بیت  است   تا  سرایش  دگر  خدا  نگهدار              منصور