این  واژه  ی    زیبای  سخن     بیش  ز  قند  است  

                   هنوز  بر  سر  آنم  که   گر  رخ ات   بینم 

                                                        که  تا  اجل  برسد  هم  به پات  بنشینم 

                  و گر که  مردم و مردم  بسی چنین  گشتند 

                                                        برای   مردنت  ای گل  سری  به تمکینم 

                  گره  به طالع  من  هم  اگر که کور افتاد 

                                                         دگر گشایش  بختی    در آن  نمی بینم 

                  نه بر حضور تو  منصور  بر سر نظمست 

                                                        منم  که  عارض خوبت  به  درد می چینم  

                                             این  غزل  ده  بیت  است

                              تا  سرایش    دگر    دل    شما    عزیزان        بهاری  بادا                   منصور