این  واژه ی  زیبای  سخن    بیش  ز  قند  است 

                 انجا که  سخن  از  گل و آواز  بهارست 

                                                                            آوا  ز  هزارست 

                غم  از چه خوری  بلبل زیرک ز زمستان ؟ 

                                                                            نزدیک  بهارست 

               مستوری منصور در این  نظم چو  قندش 

                                                                         بیرون ز شمارست 

                             تا  سروده ای  دگر  خدا  نگهدارتان  باد              منصور