این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش ز   قند  است   

                 باد  بهـــــار   آمد و   یاد  نگارم  کــــــنار   

                                                     تا  که  خـــبر  آردم  از  گل  و   روی  نگار  

                 کز  پی  آن ســلسله  بــــوی  عبیر  آیدم  

                                                     سلسله وار  آورد  نغمه ی خوش را هزار  

                 سعی من این بود و هست تا که بگیرم کنار  

                                                     تا چـــه رســد  بنده  را  لطف  خداوندگار   

                 گــــر  بنماید  رخ اش   یا به  جفا  بر  زند   

                                                     رحمت  از او  باشدی  ما به  دل  امیدوار   

                 و ر  چه ز منصور  شد بی نگهش دم  قرار  

                                                     عاشق اگر  صادقست  غم  بخورد  آشکار   

                       تا   دگر  بار   دل  زیبای    شما  بهاری  باد              منصور