این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش  ز  قند  است   

                بوی گل  از کـوی تو  آورد باد   

                                                               روی زیبایت   گـزندی را  مباد   

               صورتت  یادم  ز  خــالق میکند  

                                                               کی رود آن صورتت را هم ز یاد  

               دل  بدادیم و  غمی  اندوختیم  

                                                               تا  ببینیمت نه کم  بل هم زیاد  

               ور چه منصور از تو بس آشفته شد  

                                                          دل ز این آشفتگی هم  شد به باد   

                             تا   بار  دیگر      کامروا   باشید                    منصور