این   واژه ی   زیبای  سخن   بیش  ز  قند  است  

                       آن چنانم  کز او   پریشانم   

                                                              چه کنم ؟  بر  امید  جـــانانم  

                    حالتی  دارم  از  قیــــامت او  

                                                             قامتش  می کشد به فرمانم  

                   به قفا  می کنم  نگه  هر دم  

                                                            تا ببینم  چــــه می رود  جانم  

                  گر چه سر بر هوای او بکشم  

                                                           سر  از او  هم  همی  گریبانم  

                 من به سختی و  او به آسانی  

                                                           میکشد می رسد به لب جانم  

                هر که  دارد  به ملک پادشهی  

                                                          مفتخر هستم اوست سلطانم  

               شور منصوری ار زمن برخاست  

                                                          بسکه  افتاده  در  پی  جـــانم  

                           تا   سرایشی  دگر  خدا   نگهدار                  منصور