این    واژه ی  زیبای  سخن   بیش  ز  قند  است 

                      کُشتی تو  مرا  ندیدم  آن لب 

                                                         با  بار  غـمت   بکــردم  عادت 

                                            تا  بار دگر        خدا  نگهدار              منصور