این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
ابیاتی دیگر از همین مثنوی
ناخدا را بی خدایی تا به کی ؟
بی خدا را ناخدایی هم ز پی
چشم زیبایی چنین مهوش ندید
در خماری عالمی بر خود کشید
طره ی زلفش چنین بی تاب کرد
چشم عاشق هم ز آن بیخواب کرد
این مثنوی سی بیت گشت تا سرایشی دگر خدا نگهدار منصور