بیتی بداهه و دو بیت گردید و سه بیت شد

        این    واژه ی    زیبای    سخن      بیش    ز    قند    است 

             هر که نامت  بر لب  آرد سر خوش  است 

                                                            ای  که   ذکرت    مایه ی   آرامش  است 

             ما  که    لب   بستیم   و   از   اندوه   یار 

                                                            بر  دلم   از   تیر  او    صد   ترکش  است 

             گر چه   منصورش   نباشد   خود  پرست 

                                                           او  پرستد  ز آنکه   نامش   دلکش  است 

                                                   همیشه   بهاری   باشید                  منصور