بیتی بداهه که امید است غزلی دلنشین گردد

            این  واژه ی    زیبای   سخن    بیش   ز    قند   است 

                 گر چه از خانه ی  تقدیر  خودم  بی خبرم 

                                                         هر چه  دم میگذرد   بر لب او   تشنه ترم 

                                       تا  دگر بار               خدا نگهدار               منصور