این واژه ی زیبای سخن بیش ز قند است
من ستر به مستی ز جمالت نتوانم
بر باد فغـــانم که چنین داد زنانم
گر کشتنی ام زود بکش جان بعذابست
تا خود ز کمندت بدمی وا برهانم
هر بار ملامت که بشد شانه ی منصور
بر جان بکشم ز آنکه توئی روح و روانم
تا دگر بار خدا نگهدار منصور