ابیاتی از مثنوی ( گریه ی پنهانی ) این مثنوی چهل بیت گردید

          این   واژه ی   زیبای   سخن    بیش     ز   قند   است 

              گریه کردم  گریه ای  پنهان  ز  او 

                                                                   برده  از  دل  تاب  و   از من  آبرو 

              گریه کردم  گریه ای  بس جان گداز 

                                                                سر به روی  دست و گه بر جا نماز 

              گریه کردم   گــریه   از  درد  فـراق 

                                                                 سـر  به  زانـو  گه  به  دیـوار  اتاق 

              گریه  کردم    گریه    با   رمز  عبور 

                                                               چشمم  از این  گریه  افتاده   ز نور 

              گریه  کردم  گریه ها    دارم  هنوز 

                                                                شاید  او  گوید  به دل  بر او  بسوز 

              گریه  کردم   گریه ای   منصور  وار 

                                                             طره اش شد حلقه ای بر من چو دار 

                             تا   سرایش  دگر  دل زببا  پسندتان   شاد  بادا              منصور