ابیاتی از غزل ( تاراج دل )

          این   واژه ی    زیبای    سخن    بیش  ز    قند  است 

             آنکه  مرا  در  دل  است   دیده  نبیند چه سود ؟ 

                                                 خاطر و  عاطر شود   گر که  رخ اش  می نمود 

            هر چه  بکردم  درنگ   عمر من  از دست  شد 

                                                  دست  به  دامان  وی   تا  که  شود  بر  ورود  

           قامت   دلدار  ما    بر  دل   و   بنشسته  بود  

                                                  ز آندم  و  او  بر قیام    من  به   کنارش  قعود 

           عقل و   دل   عاقلان     یکدمه    تاراج   شد  

                                                   کی  بتوان  باز  را    صید    کـــبوتر   نمود  ؟ 

           مردم  عارف   که  دید   در  بر  آن  گل عذار 

                                                    تا  به  تماشا  رود    بیند و   دینش  ربود  ؟ 

           غیرت  عشاق  مست   کی  بگذارد   تمام 

                                          نقش  رخ اش  بر کشم ؟ به که  نگویم  چه سود ؟ 

          دولت  منصور شد   گر که  به  ملکی  برفت 

                                                   یار   دلارام  ما     کی   نتوان   او   ستود ؟ 

                                 تا  دگر  سرایش    خدا   نگهدار                  منصور