غزلی بنام ( پگاه ) چهارده بیت است بنقل از اسمان شعر و غزل بلاگفا

            این  واژه ی   زیبای   سخن   بیش    ز     قند  است 

                تو  چنان بدل نشستی  که نمی دهی مجالی 

                                                   به  عجب در   آن    فتادم    که  نهایت  کمالی 

               در  دیده  وا  نمــــودن  به  پگاه و  بامــــــدادان 

                                                   چه  به  فال نیک آید تو عجب که خوش جمالی 

              منم  و  خراب  بختم   که  چنین بحال سختم 

                                                   به  فراق  بر  نشستم   که  رسم  به  اتصالی 

              شده بخت من  به عقرب  نظری  برت  نبندم 

                                                    ولی  از  قفا  بگویم که  تو  حسن بی  زوالی 

             همه  دم  امید  منصور  شده  با تو  برنشیند 

                                                    ولی  از  وصال  رویت    نبود   به  جز  ملالی 

                                      تا   سرایشی   دگر  خدا  نگهدار                 منصور