غزل ( عارض ساقی )

            این   واژه ی   زیبای   سخن    بیش   ز    قند   است 

             فدای  گردش  چشمش   که  در  کمان  انداخت 

                                                  و  یا  به  غنچه ی  لعلش  که  در دهان  انداخت 

            امید   من   همه  در  دور   ساغر   ار  بنشست 

                                                   بیاد  ساقی  خوبان    که  دل   بر  آن   انداخت 

           چه  کس  کشد  دل  ما را  به جرعه ای در بند 

                                                   که  دست  ما  به  وصالش  بر آسمان  انداخت 

           مگر   که   دست  ازل   بر سرم   دهد   کرمی 

                                                    گر  او  نظاره  کند  بی هدف   نشان   انداخت 

           به جز  بروی  خوش اش  جرعه ای  ننوشیدم 

                                                    مرا  که  عارض   ساقی  بدل   فغان   انداخت 

          بخاک  پای  عزیزش  چه  جان  دهی   منصور 

                                                    که  عشوه از گل رویش  به هر  مکان  انداخت 

                              تا  دیدار  و  سرایش   دگر   شاد  باشید                    منصور