غزل ( در بلا نشسته )

              این  واژه ی    زیبای  سخن    بیش  ز    قند    است 

                    چو  قدش  شد  به  بالا  من  شدم  پست 

                                                         دلم  چون  بر  غمش  برخاست  بنشست 

                   بزد  تیــــــری  کمانش   دل  از آن  خست 

                                                          ز تیرش    صد  بلا     بنشسته  بر  دست 

                  شدم  بیـــــگانه   از  خود     از  جمالش 

                                                           بهــاران  دیدم  و   شد  فــــتنه   پیوست  

                 به  روز   زار  منصــــــور  و     دل  مست                          

                                                      شدم  پست و دلم  خست او  چو  بنشست 

                               این  غزل   ده  بیت  است    تا  دگر  دیدار   خدا  نگهدار        منصور