شعری نو اما فی البداهه

                این  واژه ی   زیبای  سخن  بیش  ز   قند  است 

                        ز   دلم  می گویم 

                                دل  تیپا  خورده 

                                              ز  جفا  هم  مرده 

                                                        دل  هر جایی  بدبخت  لطیف 

                                                                  چون  حبابی  ز  نگه  میشکند 

                       ز  دلم  می گویم 

                                   که  چسان  حیران  شد 

                                           ز  غمت  ویران  شد  

                                                    دگر  این  دل  نشود  همره  من 

                                                                        که  تو را  می خواهد 

                                                          تو  بیا  تا  که  ببینی  دلم  آواره  شده 

                                                                            به  که  گویم  غم  هجر  ؟   

                                      تا   دگر  بار   خدا  نگهدار                                            منصور