ابیاتی از یک غزل

                این  واژه ی   زیبای  سخن  بیش  ز  قند  است  

                 همه  در  فکر من  اینند  که  بس   خوش  سخنی 

                                              من   نه  اینم    که  ببینند   تو   منظور    منی  

                 غنچه   لعل  تو  و     روی  گلت    هر که    بدید 

                                               به  ز من  نیز  سراید  تو  ز بس  خوش  دهنی 

                 شبنم  از گل  نچکد  تا  تو     بگردی  به  کنار 

                                                 آن  دم  از  گریه  بنالد  که  تو  بهتر    ز  منی  

                 بنشین  تا  بنشانی   ببرم   حسن  و  جمال 

                                                  تو  چنانی  که    بگیری   دل  هر     انجمنی 

                 برو  منصور  که  دلداده  شدی  در همه  عمر 

                                                   و ر  بمیری  نرسد    بوی  گل  و     پیرهنی 

                                  تا   دگر   دیدار  کامروا  باشید    منصور