غزل ( عاشق هوادار )

               این   واژه ی   زیبای  سخن  بیش  ز  قند  است 

                       دائم  ز  تو  من   شدم  چه  تبدار 

                                                               سرگشته و  بی  روی    تو بیمار 

                      و ر   حال  خراب  من     بجوئی 

                                                                 بگذر  ز  من  و   مرا    تو  بگذار 

                      عمری  ز  پی ات  دوان شدم من 

                                                                  غم  مانده و    این  دل   گرفتار 

                      صبر  از تو  کجا  توان  که کردن ؟

                                                                   بی چاره شدم  تو  را نه  انگار 

                      بانگ از دل من بسی هوا خاست 

                                                                     ای  یار   مکن    هوارم  انکار 

                      منصور به شور و عشق و مستی 

                                                                    می میرد و   همچنان  هوادار 

                            تا  دگر  دیدار   خدا  نگهدار                منصور