غزل ( بیدمشک )

                این واژه ی  زیبای  سخن  بیش   ز  قند  است

                                    غزل  ( بید مشک ) این  غزل  چهارده  بیت   است

           آنکه این  خم  ببر    ابروی  شیرین  انداخت

                                                        یا که  زلف تو  بر آن  طره ی پر چین انداخت

           ز بر     چشم      من    زار    پریشان  نزار

                                                        از چنین روی نگارین  که چه پروین  انداخت

           بوی   مویت    سر   ما  برده   و بر باد کند

                                                        بید مشک  از  قدمت غالیه بالین  انداخت

           چند  از آن  لعل  بگریم ؟ که مرا تاب بشد

                                                     دشمن ار جور کندچون تو نه چندین انداخت

           غنچه  مستور   نماند  به  گلستان وجود

                                                      سخنی گو  دهنت بوی به نسرین  انداخت

           بکش  این  جان  مرا  تا که نگویند  تو را

                                                        ملخی را  ز نظر دیده ی  شاهین انداخت

           دین  منصور   نظر   کردن بر خوبان است

                                                         دم  مبادا که  مرا از سر این دین  انداخت

                                       تا   د یگر  د یدار   خدا  نگهدارتان  باد                        منصور