غزل ( قداره )

               این  واژه ی  زیبای  سخن  بیش  ز   قند  است

                                 غزل  (  قداره  )  این  غزل  ده  بیت  است

             منکه   قداره ی  عشقت    ز غلاف  آوردم

                                                      تو بگو بی دل و  دینم  چه  خلاف  آوردم ؟

            مهرت  از  روز  ازل  در     دلم   افتاد  بلند

                                                      لکن   اینجا  ببرم    همره     ناف   آوردم

            چونکه  ماما   بگرفتی و   بریدی  آن ناف

                                                گفت و هی عشق  از ین ناف و شکاف آوردم

             هرچه  گشتند  طبیبی که  مداوا  بکنند

                                                    بدترم  شد که  عجب  رسم  خلاف  آوردم

             منم  اواره ی  این  کوه  و بیابان  و کویر

                                                      رو بهر سو چه به هر کوه و شکاف  آوردم

             روزی ام  گشته چنین کز تو  پریشان  باشم

                                                        خاک بر سر  شدم   آنروز که  ناف آوردم

             نفروشد چو   که  منصور    گدائی   درش

                                                        گر  گدایم  دلم  از  هر چه معاف   آوردم

                           تا  دیگر  د یدار  بخت  یار  خدا  نگهدار                                          منصور